ह्या झुडपांचे लहानमोठे समूह बनतात कारण एका झुडपाच्या जमिनीतील सु. २·५० ते ३·१० मी. लांबीच्या आडव्या खोडापासून अनेक फांद्या (तिरश्चर) पसरतात व प्रमुख खोडापासून अनेक मोठ्या पानांचे झुबके जमिनीवर वाढतात; कधी कधी त्या खोडाचा भाग जमिनीवर सु. ६ मी. पर्यंत उंच वाढतो व त्यावर पाने येतात. ही पाने सु. ०·६–०·९ मी. लांब व तितकीच रुंद, साधी, ताठर, चुणीदार, पंख्यासारखी, करडी हिरवी असून त्यांचे सु. ३०–३७ सेंमी. लांबीचे सु. ८–१५ लांबट व दुभंगलेले खंड बनलेले असतात; देठांवर काटे नसतात व ते पन्हळीसारखे असून त्यांच्या तळाशी पिंगट रंगाचे लोकरीसारख्या केसांचे पुंजके असतात.
फुलोरे स्थूलकणिश; पुष्पबंध स्तूपासारखे, पानांच्या बगलेत व शाखायुक्त असून त्यांवर त्रिभागी, द्विलिंगी व एकलिंगी नर-फुले, लहान पातळ छदांच्या बगलेत, जोडीने, ऑगस्ट ते नोव्हेंबरात येतात. महाछद नलिकाकृती; केसरदले सहा (क्वचित नर-फुलात नऊ) व किंजपुटात तीन कप्पे असतात फूल. अश्मगर्भी फळ (आठळी फळ) एकबीजी व लांबट गोलसर, १·५–२·२ सेंमी. व्यासाचे आणि बी कठीण, गर्द तपकिरी, लंबगोलसर, सुरकुतलेले व ९–१६ मिमी. व्यासाचे असते. इतर सामान्य शारीरिक लक्षणे पामी वा ताल कुलात वर्णन केल्याप्रमाणे असतात. अभिवृद्धी (लागवड) बिया व तिरश्चरांपासून करतात.
माझरीची कोवळी पाने, कळ्या, फुलोरे व फळे खातात. पशुवैद्यकात कोवळ्या पानांचा उपयोग रेचकाप्रमाणे केला जातो. अतिसार व आमांश यांवर पाने गुणकारी आहेत. जून पानांपासून जाडे भरडे धागे काढून त्यांचा उपयोग दोर, चट्या, टोप्या, जाळी इ. वस्तूंकरिता करतात. बियांच्या माळा करतात. सुकलेल्या भागांचा जळण म्हणून वापर होतो. खोड व देठ यांतील धाग्यांपासून सुंभ तयार करतात.
संदर्भ : C. S .I. R. The Wealth of India, Raw Materials, Vol. VII, New Delhi, 1966.
लेखक - भो.सु. नवलकर / शं. आ. परांडेकर
स्त्रोत - मराठी विश्वकोश
अंतिम सुधारित : 10/7/2020