मनोगत निसर्गाचं...!

मित्रांनो, राग नका मानू. निसर्गामध्ये ज्या-ज्या ठिकाणी तुम्ही पोचलात त्याठिकाणी कचऱ्याचे अक्षरशः ढीग साचल्याचे मला दिसून येते. कुठल्याही प्रकारचा विचार न करता, तुम्ही माझ्या अंगावर तुम्हाला नको असलेली प्रत्येक गोष्ट फेकून देता. प्लॅस्टिकच्या बाटल्या,पिशव्या,  खाद्यपदार्थांचे रॅपर्स... किती किती तो कचरा ! तरीसुद्धा मी गप्प राहिलो, कारण माझा समज होता, तुमच्याकडून हे नकळत होतंय.  आज नाही उद्या तुमच्या लक्षात येईल, वाट पाहत राहिलो. परंतू हा कचरा असाच वाढत गेला तर मी एक दिवस नाहीसा होईन.....संपून जाईन,   चालेल का तुम्हाला ?

दिवसामागून दिवस गेले, एकविसावं शतक समोर आलं. सर्वच थरांवर सुधारणा होत राहिल्या. तुम्ही जास्तीजास्त महत्वकांक्षी बनत गेलात. मोठमोठी स्वप्ने पाहत त्या स्वप्नांच्या पूर्ततेसाठी धावत राहिलात. परंतू या सगळ्या धावपळीत माझ्यापासून तुम्ही दूर होत गेलात. कळत-नकळत माझ्याकडे दुर्लक्ष करत राहिलात. खरंतर तुमचं संपूर्ण जीवन माझ्यावर अवलंबून आहे, तरीसुद्धा तुमच्याकडे दिवसभरातून थोडासा वेळ माझ्यासाठी नाही, याचेच मला दुःख आहे. परंतू मित्रांनो, माझे हे दुःख कोणाकडे मांडणार ? माझ्या जिवाभावाचा मित्र, सखा..यानेच जर माझ्याकडे पाठ फिरवली तर मी कुठे जाणार ? एका आईला जसं आपलं बाळ नेहमीच प्रिय असतं, तसं तुम्ही सारेजण मला प्रियच आहात. पोटचं पोर दूर गेलेल्या आईसारखं माझी आज अवस्था झाली आहे, 

माझ्यासाठी थोडा वेळ काढताय ना ? तुमच्या सवयी बदलणार ना ?

लेखक - अरविंद म्हेत्रे,

अध्यक्ष, इको फ्रेंडली क्लब