दोन-तीन एकत्र पण भिन्न झाडांवर येतात. अश्मगर्भी (आठळी असलेले) फळ लांबट गोलसर, गुळगुळीत, पांढरे, फार कठीण व एकबीजी, १५-१८ मिमी. असून ते पुढच्या फेब्रुवारीत पिकते. बीजे सपुष्प (गर्भाबाहेरील अन्नांश असलेली) ;इतर सामान्य शारीरिक लक्षणे यूफोर्बिएसी कुलात (एरंड कुलात) वर्णिल्याप्रमाणे असतात. हरणे व वटवाघळे यांना फळे आवडतात. व बियांचा प्रसारही तीच करतात. नवीन लागवड बियांनी करतात. सावली व शोभा यांकरिता ही झाडे बागेत, कुंपणाकडेने व रस्त्यांच्या दुतर्फा लावतात. ही वनस्पती सुगंधी, शीतकर, तिखट, कामोत्तेजक, सारक व मूत्रल असून डोळ्यांस हितकारक आहे. पित्त, तहान, दाह व हत्ती रोग यांवर ती गुणकारी आहे. लाकुड करडे, मध्यम कठीण, जड व टिकऊ असून घरबांधणी, शेतीची अवजारे, हत्यारांचे दांडे व कातीव काम इत्यादींसाठी वापरतात. पानांचा चारा जनावरांना खाऊ घालतात. बियांच्या जपमाळा करतात व लहान कंठमाळा करुन मुलांच्या गळ्यात घालतात; त्यामुळे मुलांना निरोगी जीवन लाभते अशी समजूत आहे; तसेच पुत्रप्राप्तीसाठीही स्त्रिया त्या माळा गळ्यात घालतात व त्यावरुनच वर दिलेली नावे पडली आहेत. बियांपासून भुरकट रंगाचे स्निग्ध व तिखट वासाचे तेल काढतात व ते दिव्यात जाळण्यासाठी वापरतात. पाने व फळे यांचा काढा पडसे, ज्वर व संधिवात यांवर देतात.
लेखक: जमदाडे, ज.वि.
स्त्रोत: मराठी विश्वकोश
अंतिम सुधारित : 10/7/2020