माशांची माहिती व उपयोग

मासा हे मानवाच्या दृष्टीने पौष्टिक अन्न आहे. यातील प्रथिने शरीराला पोषक आहेत. कॅल्शियम, फॉस्फरस व लोह यांसारखी जैव मूल्याच्या दृष्टीने महत्त्वाची असणारी खनिजेही थोड्या प्रमाणात माशांपासून मिळतात. मासळीत काही महत्त्वाची जीवनसत्त्वेही असतात. कॉड, हॅलिबट, मुशी या माशांच्या यकृतापासून अ व ड जीवनसत्त्वयुक्त औषधी तेल निघते, तर आतड्यापासून ब जीवनसत्त्व मिळू शकते. मुश्यांच्या पक्षांपासून सार (सूप) करतात. मासे पचनास हलके असतात. त्यांच्या चरबीपासून रक्तवाहिन्यांतील कोलेस्टेरॉल वाढत नाही व आहारात त्यांचा समावेश केल्याने रक्तदाब कमी होतो. काही माशांच्या शरीरातील वाताशयांचा (हवेच्या पिशव्यांचा) विविध कामांसाठी उपयोग केला जातो. पाळीव जनावरांच्या आहारासाठी मत्स्यपीठ व झाडांसाठी उत्तम खतही मासळीपासून मिळते. मत्स्योद्योगात जगातील कोट्यवधी लोक गुंतले आहेत.

डासांच्या अळ्या नष्ट करून हिवतापाचे (मलेरियाचे) निर्मूलन करण्याच्या कामी गॅम्‍ब्‍यूझसारख्या माशांचा फार उपयोग होतो. काही मासे नारूसारख्या रोगाचा प्रतिबंध करण्यास उपयोगी पडतात. काही मासे प्रायोगिक प्राणी म्हणून तर काही पाण्यातील प्रदूषण शोधून काढण्यास उपयुक्त ठरतात.

ज्या माशांच्या जातीचे सहज प्रजनन होऊ शकते व जे आकारमानाने लहान पण रंगदार व दिसण्यात आकर्षक असतात असे गोड्या पाण्यातील मासे काचेच्या जलजीवपात्रात ठेवून घराची शोभा वाढविणे व मनोरंजन करणे हाही जगातील लक्षावधी लोकांचा व्यवसाय आहे. एकट्या उत्तर अमेरिकेत या व्यवसायात अंदाजे पन्नास लक्ष लोक गुंतलेले असावेत. चीन, जपान व इतर दक्षिण आशियातील राष्ट्रांतही हा एक आवडीचा छंद मानला जातो.मुंबईत अनेक लोकांच्या घरी माशांची जलजीवपात्रे आढळतात. मुंबईतील तारापोरवाला जलजीवालय प्रसिद्ध आहे.[⟶ जलजीवालय].

पाण्यात गळ टाकून मासे पकडणे हाही प्रकार जगात सर्वत्र आढळतो. या प्रकाराने काही गोरगरीब चरितार्थासाठी मासे पकडतात, तर काही छंद म्हणून हौसेने मासेमारी करतात. या कामासाठी लागणारी उपकरणे अत्यंत साधी व गरिबांच्या आवाक्यात असलेली असू शकतात, तर काही किंमती असतात. किंमती उपकरणे तयार करण्याचे कारखाने बऱ्याच विकसित देशांत आहेत. हा छंद असलेले, निरनिराळ्या सामाजिक वा आर्थिक स्तरांतले लाखो लोक जगात आहेत. काही मासे शिकारी मासे म्हणून प्रसिद्ध आहेत. ते सहजगत्या गळास लागत नाहीत. काही वेळा बंदुकीने त्यांची शिकार केली जाते.[⟶ मत्स्यपारध].

वितरण

(प्रसार). गोडे, खारे किंवा मचूळ अशा सर्व प्रकारच्या पाण्यात माशांचे अस्तित्व आढळते. काही गरम पाण्याचे झरे, मध्यपूर्व प्रदेशामधील (पॅलेस्टाइन) मृतसमुद्र व अमेरिकेतील उटा राज्यातील ग्रेट सॉल्ट लेक हे पाण्याचे साठे यास अपवाद आहेत. भारतात महाराष्ट्राच्या बुलढाणा जिल्ह्यातील लोणार सरोवर व आफ्रिकेतील काही सुप्त ज्वालामुखींच्या कुंडातील तळी यांत मासे आढळत नाहीत. सर्वसाधारणपणे गोड्या पाण्यातला मासा खाऱ्या पाण्यात किंवा खाऱ्या पाण्यातला मासा गोड्या पाण्यात जगू शकत नाही; सामन, यूरोपियन वाम, पाला, शॅड हे व असेच आणखी काही मासे गोड्या व खाऱ्या अशा दोन्ही प्रकारच्या पाण्यात काही काळ जगू शकतात. बोय, भेक्ती (जिताडा), काळुंदर, वडस यांसारखे मासे नदीमुखातील मचूळ पाण्यात आढळतात.

समुद्राच्या खाऱ्या पाण्याची विभागणी (अ) किनाऱ्यास लागून असलेले खारे पाणी, (आ) किनाऱ्यापासून दूर असलेले खारे पाणी व (इ) समुद्राच्या तळाशी खोलवर असलेले खारे पाणी, अशी करता येईल. नदीमुखातील मचूळ पाण्यामधील माशांचे किनाऱ्यास लागून असलेल्या खाऱ्या पाण्यातील माशांशी बरेच साधर्म्य आढळते. तसेच किनाऱ्याजवळच्या खाऱ्या पाण्यातील माशांचे किनाऱ्यापासून दूर असलेल्या खाऱ्या पाण्यातील माशाशीही काही प्रमाणात साधर्म्य आढळते; पण समुद्राच्या खोल पाण्यात राहणाऱ्या माशांच्या जाती मात्र निराळ्या आहेत. अत्यंत खोल सागराच्या धनदाट अंधःकारात व पाण्याच्या प्रचंड दाबाखाली अत्यंत कष्टमय व वैशिष्ट्यपूर्ण परिस्थितीत राहिल्यामुळे त्यांच्या शरीररचनेत खूप बदल घडून येतात. काही मासे समुद्रात फार खोलवर न जाता मधल्या भागात राहतात, तर काही समुद्राच्या पृष्ठभागाजवळ राहतात. किनाऱ्याजवळ पण खडकांत अगर पोवळ्यांच्या बेटांत राहणाऱ्या माशांच्या शरीररचनेतही परिस्थितीनुरूप बदल घडून येतात. गोड्या पाण्यात राहणारे मासेही काही तलावांच्या संथ पाण्यात, काही नदीच्या डोहांत, तर काही खळखळत जोराने वाहणाऱ्या नदीच्या प्रवाहात आढळतात. परिस्थितीनुरूप त्यांच्या शरीररचनेत बदल घडून येतात. डोंगरी प्रवाहातील माशांचा या कारणामुळेच निराळा गट मानला गेला आहे.

मत्स्य वर्गाचा उद्‍भव खाऱ्या पाण्यातच झाला असावा असे दिसते. खाऱ्या पाण्यातून मासे गोड्या पाण्यात आले असावेत, असा काही शास्त्रज्ञांचा कयास आहे. याला अपवाद म्हणजे सायप्रिनिफ्रॉर्मीस या गणातील कार्प, कॅरसीन व मार्जारमीन हे मासे होत. या माशांच्या पूर्वजांत अगर शरीररचनेत खाऱ्या पाण्यातील माशांच्या शरीररचनेशी साम्य आढळत नाही. गोड्या पाण्यातील माशांत, खाऱ्या पाण्यातील माशांपेक्षा जाती व उपजाती पुष्कळच कमी आहेत; तसेच त्यांच्यातील जीवनकलहही इतक्या तीव्र स्वरूपाचा नाही. यामुळे त्यांच्या शरीररचनेत होणाऱ्या परिवर्तनाचे स्वरूपही सौम्य आहे. खाऱ्या पाण्यात समुद्राच्या तळाशी राहणारे मासे विलक्षण मोठ्या जबड्याचे आणि लांबलचक चमत्कारिक दात असलेले आहेत. किनाऱ्याजवळच्या खाऱ्या पाण्यात राहणाऱ्या माशांतही हे वैचित्र्य आढळते. उदा., घोडामासा, गायमासा, पिसोमारी वगैरे माशांचे आकार विलक्षण आहेत. खाऱ्या पाण्यातील माशांच्या रंगातही खूपच विविधता आढळते.

माशांच्या भौगोलिक वितरणावरून असे दिसते की, प्राचीन काळातील माशांत फारसे फरक नसावेत. याउलट अर्वाचीन मत्स्य वर्गाची उत्पत्ती व वितरण निरनिराळ्या भूविभागांत निरनिराळे व स्वतंत्र रीतीने झाल्यासारखे दिसते. तरीही या विकासात मूलभूत रचनात्मक साम्य आढळते. मलेशिया, ब्रह्‍मदेश व भारत या देशांतील गोड्या पाण्यातील माशांची उत्पत्ती व प्रसार एकाच तऱ्हेने झालेले आहे. या पलीकडील पूर्व भागांतील मत्स्यसंपत्ती निराळी दिसत असली, तरीही त्यांच्यातील आनुवंशिक गुणधर्म इतर भागांतील मत्स्यसंपत्तीशी सारखेपणा दर्शवितात. प्रत्येक देशातील पर्वतांच्या रांगा, पाण्याच्या प्रवाहातील प्रतिबंध इ. कारणांमुळे माशांच्या प्रसाराला बाध येतो. अशा प्रसार खंडित झालेल्या माशांच्या शरीररचनेतही फरक पडतात. नैसर्गिक कारणांनी भूभागाचे विभाजन झाले म्हणजे दोन खंडांतील मत्स्य वर्ग काही बाबतींत सारखा, तर काही बाबतींत निराळा आढळून येतो. उदा., भारताच्या पश्चिम किनाऱ्यावरच्या माशांच्या काही जातींत व आफ्रिकेच्या पूर्व किनाऱ्यावरच्या माशांच्या काही जातींत बरेच साम्य आहे. तसेच दक्षिण अमेरिकेच्या पूर्व किनाऱ्यावरील व आफ्रिकेच्या पश्चिम किनाऱ्यावरील काही जातींत साम्य आहे. यावरून असे अनुमान निघते की, भारत, आफ्रिका व दक्षिण अमेरिका हे भूप्रदेश एकेकाळी जुळलेले असावेत आणि पुढे दूर दूर ते होत गेले असावेत. उत्तर अमेरिकेतील काही माशांच्या जाती यूरोपियन माशांच्या जातींशी सारखेपणा दर्शवितात. उत्तर व दक्षिण ध्रुवांजवळील समुद्रातला मत्स्य वर्ग मात्र एकमेकांपासून भिन्न आहे. पॅसिफिक व अटलांटिक महासागरांच्या उत्तर विभागातील किनाऱ्यावरील मत्स्य वर्ग जरी निरनिराळा असला, तरी या समुद्राच्या मध्यभागात दूरवर भ्रमण करणाऱ्या ट्यूनासारख्या माशांच्या जातींत विशेष फरक आढळत नाही.

जीवनवृत्त

माशांचे जीवनवृत्त सर्वसाधारणपणे पाण्यातील एकंदर परिस्थितीशी जुळणारे असते. ही परिस्थिती विविध प्रकारची असल्यामुळे जीवनवृत्तातही विविधता आढळते. माशांना बाह्य जननेंद्रिये नसतात. मादी पाण्यात अंडी सोडते व त्याच वेळी तिच्याजवळ असणारा नर अंड्यावर शुक्राणूंचा (पु-जनन पेशींचा) वर्षाव करतो. अंड्याचे निषेचन (फलन) व पुढील विकास पाण्यातच होतो. अंड्यातून डिंभ (भ्रूणानंतरची स्वतंत्रपणे अन्न मिळवून जगाणारी व प्रौढाशी साम्य नसणारी सामान्यतः क्रियाशील पूर्व अवस्था) बाहेर येण्यास अठरा तासांपासून काही आठवड्यांचा अवधी लागतो. किती अवधी लागावा हे त्या जातीवर व तापमान वगैरेंसारख्या भोवतालच्या परिस्थितीवर अवलंबून असते.डिंभाचे रूपांतरण प्रौढात होते. यास लागणारा कालही माशाच्या जातीवर अवलंबून असतो. पुष्कळ माशांत थोडे दिवस पुरतात, तर ईल या माशास ३ किंवा ४ वर्षे व लँप्री या माशास पाच वर्षे लागतात. साधारणपणे अंडी निषेचित झाल्यावर तो इतस्ततः वाहत जात असतानाच वाढत असतात व शेवटी डिंभ बाहेर पडतो. स्टिकलबॅक, गुरामी, सयामी फायटर, शिंगाडा इ. माशांत नर किंवा मादी अंड्याची किंवा पिलांची काळजी घेतात. पिसिलीडी व इतर काही मत्स्यकुलांत अंड्याचे निषेचन व गर्भाची वाढ मादीच्या शरीरातच होते व ही मादी अंडी न घालताच पिलांना जन्म देते. या माशांत बाह्य जननेंद्रियेही आढळतात. मुशी, वागळी, पाकट इ. उपास्थिमिनांतही ( ज्यांचा सांगाडा कूर्चेचा बनलेला असतो अशा माशांतही) अशीच प्रजनन व्यवस्था असते. काही माशांत अंड्यांचे निषेचन मादीच्या शरीरात होते व पुढची वाढ बाहेर पाण्यात होते. काही थोड्या जाती उभयलिंगी आहेत; परंतु त्यांच्यातील पुं-जनन तंत्र (नरातील जनन संस्था) व स्त्री-जनन तंत्र निरनिराळ्या वेळी पक्व होतात.

काही जाती डिंभावस्थेपासून काही महिन्यांतच प्रौढावस्थेत येऊन प्रजनन करू लागतात, तर काही माशांत हा काळ ४-५ वर्षांपेक्षाही जास्त असतो. वाम माशास प्रौढावस्थेत येण्यास बारा वर्षे लागतात. माशांचे आयुष्यही एकदोन वर्षांपासून काही जातीत २० ते ३० वर्षांपर्यंत असू शकते. कार्प मासा ५० वर्षेही जगतो असे म्हणतात.

वर्तन व संवेदनशीलता

माशांचे हे गुणधर्म फार जटिल (गुंतागुंतीच्या) स्वरूपाचे आहेत. त्यांचे संवेदन मुख्यतः त्यांच्या मेंदूपासून सुरू होते. परिस्थितीचा दृश्य प्रतिसाद व त्यातील अनुभव यांवर त्यांची प्रतिक्रिया अवलंबून असते आणि या सर्वांचा परिपाक त्यांच्या वर्तनात होत असतो. माशांची संवेदनशीलता फक्त दृष्टीच्या साह्यानेच प्रतीत न होता चव, आवाज, स्पर्श याही मार्गांनी होते. माशांच्या दोन्ही बाजूंना सूक्ष्म छिद्रे असलेली अशी ⇨ पार्श्‍विक रेखा असते. या सूक्ष्म छिद्रांत असलेल्या संवेदन तंतूंमुळे पाण्याच्या दाबात, प्रवाहात, स्पर्धात किंवा आवाजात होणारे सूक्ष्म फरकही त्यांना जाणवतात. यामुळेच थव्याने जाणारे मासे आपली दिशा एकसमयावच्छेदेकरून बदलू शकतात. काही मासे विजेचा दाब उत्पन्न करू शकतात व यापासून विवक्षित प्रकारची संवेदना प्राप्त करतात. काही माशांत (उदा., वडस) डोळे मोठे असतात. हे इंद्रिय जास्त कार्यक्षम झाले, तर इतर इंद्रिये कमी कार्यक्षम असण्याची शक्यता असते. याउलट मुशीसारख्या लहान डोळ्यांच्या माशात घ्राणेंद्रिये जास्त कार्यक्षम असतात. शिकार मिळविण्यास किंवा शत्रूचा प्रतिकार करण्यात त्यांना घ्राणेंद्रियाचा जास्त उपयोग होतो.

अन्न मिळविणे, शत्रूपासून स्वतःचे संरक्षण करणे व प्रजनन या क्रिया करताना माशांच्या वर्तनाचे निरनिराळे आविष्कार प्रकट होतात. मार्जारमीन, साळ मासे (पॉर्क्युपाइनफिश) इत्यादींच्या शरीरावर स्वसंरक्षणासाठी काटेरी कवच असते. काही मासे स्वसंरक्षणासाठी खडकात किंवा कपारीत लपून बसतात, तर काही थव्याथव्याने राहून शत्रूचा प्रतिकार करतात. थव्याने राहताना संरक्षण हा नुसता एकच हेतू नसतो, तर विणावळीची सुलभता व अन्नार्जन हेही हेतू असतात. जिताडा, तांबुसा, गोडी वाम यांसारखे मासे एकेकटे राहतात; तर कटला, रोहू, मृगळ, बोय, गुरामी या माशांचे समूह एकमेकांत मिसळतात. प्रजननासाठी काही माशांचे होणारे स्थलांतर आश्चर्यकारक आहे. सामन मासे हे विणावळीस खाऱ्या पाण्यातून गोड्या पाण्यात (नदीत) आपल्या जन्मस्थानाकडे जातात, तर यूरोपियन ईल मासे गोड्या पाण्यातून निघून हजारो किलोमीटर खाऱ्या पाण्याचा प्रवास करतात. माशांचे एकमेकांशी संदेशवहन कसे होते हे अजून तितकेसे स्पष्ट झाले नाही. दोन नरांमध्ये युद्ध होणे, नर व मादी यांनी मिळून घरटे बांधणे, काचेच्या जलजीवपात्रात किंवा जलजीवालयातील टाकीत पुष्कळ मासे असताना त्यांतील एक नर व एक मादी यांची जोडी बनणे, या सर्व क्रिया होण्यास संदेशवहन आवश्यक आहे व ते होत असले पाहिजे. डॉक्टर मासा हा आकारमानाने लहान आहे; पण तो मोठ्या माशाच्या तोंडात जाऊन त्याचे दात साफ करतो व क्लोमांत जाऊन त्यांतील किडे काढून टाकतो. मोठा मासा इतर लहान माशांना खात असला, तरी या लहान डॉक्टर माशास तो काही करत नाही. यावरून या दोन माशांस एकमेकांस ओळखण्याची व संदेश देण्याची पात्रता असली पाहिजे, असे दिसते.

माशांच्या डोळ्यावर पापण्या नसल्यामुळे इतर पृष्ठवंशी प्राण्यांप्रमाणे पापण्या मिटून झोप घेणे त्यांना शक्य नसते. माशांची झोप म्हणजे एके ठिकाणी निश्चल राहणे. या परिस्थितीतही आजूबाजूच्या पाण्यात किंचित जरी फरक पडला, तरी ते भरकन आपली जागा बदलतात. मागूर, मरळ, मुरी यांसारखे मासे रात्री जास्त चपळ असतात व अन्नार्जनासाठी इतस्ततः फिरत असतात.

प्रचालन

(हालचाल). माशांची हालचाल मुख्यतः पाण्यातच होते. त्यांच्या शरीराचा आकार या हालचालीस योग्य असाच असतो. चलनवलनाच्या रीती निरनिराळ्या असतात. सर्वसाधारणपणे अग्रगामी (डोक्याच्या बाजूस होणारी) हालचाल शरीराच्या पश्च भागाच्या (शेपटीच्या) एकामागे एक असलेल्या पार्श्व स्‍नायूंच्या आकुंचन व प्रसरणामुळे होत असते. या क्रियेत पाणी बाजूला दाबले जाऊन शरीराच्या लवचिकपणामुळे मासे पुढे पुढे जाऊ शकतात. बाजूला वळणे किंवा शरीराचा तोल सांभाळणे या क्रिया इतर विविध पक्ष पार पाडतात. सर्वसाधारणपणे मासे पाण्याच्या पृष्ठभागाशी समांतर स्थितीत आडवे पोहतात. काही मासे (उदा., पाइपफिश, घोडामासा) पोहत असताना त्यांचे शरीर पाण्याच्या पृष्ठभागाशी काटकोनात असते म्हणजे ते उभे पोहतात व त्यांची गती त्यांच्या परांवरच अवलंबून असते. सरंगा, हलवा यांसारखे मासे तिरक्या स्थितीत पोहतात. ⇨ उडणारे मासे आपल्या शेपटीच्या फटकाऱ्याने पाण्याच्या बाहेर झेप घेतात व आपल्या अंसपक्षांनी (पुढील पायांसमान असलेल्या पक्षांनी) पक्ष्यासारखे हवेत तरंगतात. समुद्राच्या तळाशी राहणारे वागळी, पाकट यांसारखे मासे त्यांच्या चापट शरीराच्या दोन्ही बाजूंच्या परांच्या व स्‍नायूंच्या विवक्षित हालचालीने आपली प्रगती करतात. लेप, प्लेस, सोल,

आ. १. माशांचे प्रचलन

(अ) ईलसारख्या माशाच्या प्रचालनातील क्रमवार अवस्था : १,२,३ इत्यादी वक्रांचे तरंग डोक्यापासून शेपटीपर्यंत जातात आणि त्यांचे मागील दिशेने झुकलेले उतरते पृष्ठभाग पाण्यावर दाब देत असल्याने शरीर पुढे लोटले जाते; (आ) माशाची शेपटी (आ१) व जहाजाचा प्रचालक (मलसूत्री पंखा) (आ२) यांची तुलना : दोन्हीमध्ये उतरते पृष्ठभाग पाण्यावर दाब देतात व त्यामुळे शरीर पुढे नेले जाते.

हॅलिबट या माशांना प्रचालनाकरिता त्यांच्या शरीराच्या पश्च भागात असलेल्या स्‍नायूंची मदत होते. निवटी (मडस्कीपर) मासे खाऱ्या पाण्याच्या डबक्यात राहतात. हे आपले अंसपक्ष जोराने चिखलावर आपटून घेऊन धावू शकतात. खजुरी (कोयक्लायम्बींग पर्च), मागूर, शिंगी यांसारखे पूरक किंवा साहाय्यक श्वसनावयव असणारे मासे अंस पक्षांच्या कंकालाच्या (सांगाड्याच्या) आधारे एकदा एक बाजूस वळून पुढे जाऊन नंतर दुसऱ्या बाजूस पुढे जाऊन, पाण्याच्या बाहेर गवतावरून किंवा ओल्या जमिनीवरून आपला मार्ग आक्रमितात. याबाबतीत खजुरी मासा आपल्या क्लोमाच्या प्रच्छदावरील (आवरणावरील) कंटकांचाही (काट्यांचाही) उपयोग करतो. मरळ मासा आपल्या लांबट गोलसर शरीराला सापासारखी डावी-उजवी वळणे देऊन ओल्या जमिनीवरून सरपटत जातो. किनारपट्टीच्या चिखलातले निवटी,अमेरिकेतील मड मिनो, उम्रा व जपानी मिसगुरनस हे मासे बिळे करण्याच्या व त्यांतून आतबाहेर येण्याच्या हालचाली करतात. आफ्रिकेतील फुप्फुसमीन प्रोटॉप्टेरस व पिलावस्थेतील लँप्री हेही बिळे करून राहतात. भारतातील हिरवी वाम (पिसोडोनोफीस) ही तर शेपटीच्या टणक टोकाने खाजणी शेताच्या बांधात विळे करते. रोहू, बोय, क्लास हे मासे जाळे लावले असता त्यावरून उड्या मारून पळून जाऊ शकतात. सामन मासे छोटे बंधारे उल्लंघून जातात, तर टारपन किंवा महसीर मासे टाकलेल्या गळावरून हवेत उसळून जातात. या वर उल्लेखिलेल्या माशांच्या हालचाली विशिष्ट तऱ्हेच्या होत.

स्थलांतर

माशांचे स्थलांतर हा त्यांच्या हालचालीचाच एक प्रकार आहे. दूरवरच्या नवीन पर्यावरणात मोठ्या संख्येने जाण्याच्या क्रियेस स्थलांतर म्हणता येईल. स्थलांतराचा हेतू प्रजनन, अन्नार्जन किंवा प्रतिकूल परिस्थितीतून सुटका हा असू शकेल. प्रजननासाठी होणाऱ्या स्थलांतराचे निरनिराळे प्रकार आहेत. पाला (हिल्सा), शॅड किंवा सामन यांसारखे मासे समुद्राच्या खाऱ्या पाण्यातून नद्यांच्या गोड्या पाण्यात येतात; तर अमेरिकन व यूरोपियन ईल नद्यांतून निघून समुद्रात शिरतात व हजारो किलोमीटरआ. २. पट्टेरी बास माशाची शरीररचना : (अ) बाह्य स्वरुप : (१) नासाद्वारे, (२) कंटकयुक्त पृष्ठपक्ष, (३) कंटकविरिहित मांसल पृष्ठपक्ष, (४) पृच्छपक्ष, (५) पारर्श्वक रेखा, (६) गुदपक्ष (क−मृदू, ख−कंटकीय र), (७) श्रोणिपक्ष, (८) अंसपक्ष, (९) क्लोम द्वार, (१०) प्रच्छद; (आ) अंत:स्वरूप : (१) वरचा जबडा, (२) गंधकंद, (३) गंधवाही तंत्रिका, (४) कवटी, (५) मेंदू, (६) कर्णाश्म [⟶कान], (७) पृष्ठीय चापापासून तयार झालेले कंटक, (८) मेरुरज्जू, (९) पृष्ठवंश, (१०) मणक्यांपासून वाढ होऊन तयार झालेले कंटक, (११) पक्ष-अरांचे धार, (१२) स्नायूचे खंड, (१३) मूत्र-जनन द्वार, (१४) गुद, (१५) अंडाशय, (१६) अंडी, (१७) वृक्क, (१८) वाताशय, (१९) जठर, (२०) आतडे, (२१) प्लीहा (पानथरी), (२२) जठरनिर्गमी अंधनाल, (२३) यकृत, (२४) हृदय, (२५) ग्रसिका, (२६) अधर महारोहिणी, (२७) क्लोम-दरणे, (२८) क्लोमकर्षणी, (२९) जीभ, (३०) खालचा जबडा

दूरवर जातात. खाऱ्या पाण्यातून गोड्या पाण्यात स्थलांतर करणाऱ्या माशास समुद्रापगामी (ॲनाड्रोमस) मासे व गोड्या पाण्यातून खाऱ्या पाण्यात स्थलांतर करणाऱ्या माशांस समुद्रगामी (कॅटोड्रोमस) मासे असे म्हणतात. पॅसिफिक सामनचे स्थलांतर फार चित्तथरारक आहे. या माशांची वाढ चार वर्षे समुद्रात होते व अंडी घालण्याची वेळ आली की, ते मोठ्या संख्येने नदीच्या पाण्यात त्यांच्या जन्मस्थानाकडे म्हणजे ज्या लहान ओढ्यात त्यांचा जन्म झाला असेल तेथे स्थलांतर करू लागतात. या काळात नर व मादी काही खात नाहीत व कुठेही थांबत नाहीत. वाटेत येणाऱ्या अडचणींवर मात करून लहानलहान धरणांरून उड्या मारून ते आपले उद्दिष्ट गाठतात. इष्टस्थळी पोहोचल्यावर उथळ पण स्वच्छ अशा गोड्या पाण्याच्या प्रवाहात ते आपल्या तोंडांनी खड्डे करतात. याला आपण घरटे म्हणू शकतो. या खड्ड्यात अगर घरट्यात मादी अंडी घालते व नर ती निषेचित करतो. नंतर ते दोघे तिथल्याच गोलसर गोट्यांनी ते खड्डे बुजवितात. सामनच्या काही जातींतील नर व मादी परत समुद्रात जातात; परंतु‘सॉक आय’किंवा किंग सामनच्या नर व मादी घरटेवजा खच्चे बुजविण्याचे शेवटचे कार्य संपले की,मरून जातात. २५−३० दिवसांनी अंड्यांतून डिंभ बाहेर येतात व तेथील पाण्यातील सूक्ष्म जीवजंतूंवर आपली गुजराण ४−६ महिन्यांपर्यंत करतात. नंतर ज्या मार्गाने त्यांचे मातापितर आले त्या मार्गानेच समुद्राकडे स्थलांतर करतात. तेथे ४−६ वर्षे राहून मोठे झाल्यावर परत नदीकडे विणावळीसाठी येतात, अंडी घालतात व मरून जातात.

यूरोपियन ईल या माशांचे स्थलांतर समुद्रगामी आहे. यूरोपातील नद्या सोडून हे मासे अटलांटिक महासागरातील ४,८०० किमी.चा खाऱ्यापाण्यातील प्रवास करून सारगॅसी समुद्रात येतात. हा समुद्र उत्तर अटलांटिक प्रदेशात वेस्ट इंडीज बेटांच्या ईशान्येकडे आहे व येथील पाणी थोडेसे उष्ण व संथ आहे. या पाण्यात ईल मासे अंडी घालतात. ती निषेचित झाल्यावर लेप्योसेफॅलस स्वरूपातील डिंभ बाहेर येतात. मग हे डिंभ गल्फ स्ट्रीमच्या पाण्यात वाढतात व त्या प्रवाहाबरोबर परंतु न चुकता परत ज्या देशातून त्यांचे जनक आले त्या देशात परत जातात. [⟶ प्राण्यांचे स्थलांतर].

तारली (सार्डीन), हेरिंग व बांगडे (मॅकेरेल) यांचे मोठाले थवेही स्थलांतर करताना आढळले आहे. यांच्या हालचालींवरून हे स्थलांतर अन्नार्जन किंवा जनन याकरिता असावे असे वाटते.

शरीररचना

माशाचे शरीर साधारणपणे लांबट, दोन्ही टोकांस निमुळते व प्रवाहरेखित म्हणजे पाण्यात फिरताना कमीतकमी प्रतिरोधी असे असते. माशाच्या शरीराचे मस्तक (डोके), धड व पुच्छ (शेपटी) असे तून भाग पडतात. पुच्छाच्या टोकास पुच्छपक्ष असतो. मस्तक किंवा डोक्याच्या पुढच्या टोकास जबडा, वर नासाद्वारांची (नाकपुड्यांची) जोडी आणि दोन्ही बाजूंस लकाकणारे पाणीदार डोळे असतात. डोक्याच्या पश्चभागी दोन्ही बाजूंस, वर प्रच्छद असलेले क्लोमकक्ष (कल्ल्यांचे कप्पे) असतात. या कक्षांत लालबुंद क्लोम असतात. यांच्याद्वारेच मासे पाण्यात विरघळलेल्या ऑक्सिजनाचे शोषण करून श्वसन करतात. हे माशांचे वैशिष्ट्यपूर्ण इंद्रिय आहे [⟶ क्लोम]. प्रच्छदाच्या पश्च कडेपर्यंत डोक्याची लांबी मानली जाते. या दोन्ही क्लोमकक्षांच्या मध्यभागात शरीरांतर्गत हृदय असते. डोक्याच्या पुढच्या मध्यभागात हाडांच्या कवटीत लांबटसा मेंदू असतो. पृष्ठवंशी प्राण्यांच्या मेंदूच्या कवटीस जोडून निरनिराळ्या मणक्यांचा बनलेला पृष्ठवंश (पाठीचा कणा) पुच्छभागापर्यंत जातो व त्यात असणाऱ्या मेरु नालेतून मेंदूपासून निघणारा मेरुरज्जू पुच्छापर्यंत जातो. प्रच्छदाच्या दोन्ही बाजूंस वरच्या भागात हाडांच्या बंदिस्त पोकळीत श्रवणेंद्रिये असतात. माशांना बाह्यकर्ण नसतो. त्यांच्या शरीरावर निरनिराळ्या भागांत पक्ष असतात. पाठीवर एक किंवा कधीकधी दोन पृष्ठपक्ष, खांद्याच्या भागात प्रत्येक बाजूस एक अशी अंसपक्षांची जोडी, खाली पोटाजवळ श्रोणिपक्षांची जोडी, धडाच्या शेवटी मध्यस्थ असा गुदपक्ष व पुच्छ भागात पुच्छपक्ष अशी ही निरनिराळ्या पक्षांची रचना असते. श्रोणिपक्षामागे अधर मध्यभागी गुदद्वार व जननरंध्र असते. धडाच्या देहगुहेत (शरीराच्या पोकळीत) जठर, आतडे वगैरे पचन तंत्राचे (पचन संस्थेचे) भाग, हृदय, यकृत, वृक्क (मूत्रपिंड), जनन ग्रंथी इ. शरीराचे महत्त्वाचे अवयव सामाविलेले असतात. पक्षांच्या सर्वसाधारण व्यवस्थेत दोन जोड्या व तीन एकाकी पक्ष अशी व्यवस्था असली, तरी काही माशांत पुच्छभागात पाठीवर आणखी एक कंटकविरहित मांसल पक्ष असतो. सामोनिडी (ट्राउट) व सिक्लिडी (टेट्रा) या कुलांत हे पक्ष पहावयास मिळतात.

आ. ३. माशांचे निरनाराळे आकार : (अ) मॅकेरेल; (आ) गायमासा; (इ) टर्बॉट; (ई) केंड; (उ) धोडामासा; (ऊ) अहीर; (ए) वाघूळ-मासा

शरीराचा आकार

माशाच्या शरीराचा सर्वसाधारणपणे आकार कसा असतो हे वर दिले आहे; पण या आकारात परिस्थितीप्रमाणे बदल घडून आले आहेत; आनुवंशिक गुणधर्म हेही आकारभिन्नतेचे कारण आहे. आकारभिन्नता हे जातीचे वैशिष्ट्य आहे. लेप, भाकस यांसारखे मासे चापट असतातय सरंगे उभट तर टोकी, बॅराकुडा हे गोलसर असतात. केंड मासे चेंडूप्रमाणे वाटोळे तर वाम, अहीर यांसारखे मासे सर्पाप्रमाणे लांबलचक असतात. वागळी मासे चौकोनी असतात. घोडामासा, गायमासा, वाघूळमासा यांचे आकार वेडेवाकडे व अनियमित असतात.

पक्ष : प्रारूपिक (नमुनेदार) स्वरूपाचे पक्ष व त्यांची रचना वर दिली आहे; पण यांतही वरेच फरक आढळून येतात. सर्वसाधारणपणे पुष्कळ जातींत पाचही प्रकारचे पक्ष असले तरी बाम, अहीर यांसारख्या माशांत पृष्ठ, पुच्छ व गुद पक्ष हे स्वतंत्र नसून संलग्न असतात आणि तिन्हींचा मिळून एक अखंड पक्ष निर्माण झालेला असतो. काही माशांत श्रोणिपक्ष नसतात, तर काहींत ते पुढे सरकून अंसपक्षाच्या खाली येतात. गँव्यूझ किंवा होराइ क्थीस (मोतके) यांसारख्या माशात गुदपक्षाचे पहिले तीन अर (काटे) नराचे शुक्राणू मादीकडे फेकण्यासाठी उपयुक्त ठरतात व यामुळे या माशांत हा एक नवीन अवयव (जननभुजा) निर्माण झाला आहे.

निओस्टीअस (फ्लोस्टेथिडी) या दक्षिण अमेरिकेतील माशात याच

आ.४. गुदपक्षाचे रूपांतर : (अ) होराइक्थीस नराचा रूपांतरित गुदपक्ष; (आ) गँब्यूझ नराचा रूपांतरित गुदपक्ष.

कामासाठी श्रोणिपक्षाचा व वक्षीय कमानीच्या एका भागाचा आकार संपूर्णपणे बदलून एक नवीन रचनेचा अवयव तयार झाला आहे.

पुच्छपक्षाचे निरनिराळ्या मत्स्य जातींत विविध आकार आढळतात. साध्या एका टोकाच्या शेपटीपासून, दोन टोकी, बोंबिलामधील तीन टोकी, लायरटेल मोलीमधील अर्धचंद्राकृती, असीपुच्छ (स्वोर्ड टेल) माशामधील तलवारीसारखी टोकदार, तर मुश्यांमधील कोयत्यासारखी वक्रचंद्राकृती अशा अगणित तऱ्‍हा आहेत. हौशी मत्स्यपालनातील प्रजनन प्रयोगात नवनव्या पुच्छपक्षाच्या तऱ्‍हा उत्पन्न केल्या जातात. या सर्व तऱ्‍हांचा अभ्यास केल्यावर असे आढळून येते की, कंकाल तंत्रावर आधारित अशा तीनच मूलभूत तऱ्‍हा आहेत. या म्हणजे समखंडित, विषमखंडित व अखंडित. बाह्यात्कारी फरक घडून इतर तऱ्‍हा या तीन तऱ्‍ हांपासूनच निर्माण झाल्या आहेत.

आ. ५. पुच्छपक्षाचे विविध आकार : (१) अर्धचंद्राकृती, (२) द्विशाखी, (३) एकेरी खाचयुक्त, (४)छेदित, (५) वर्तुलित, (६) टोकदार, (७) लंबवर्तुळाकार.माशांच्या हालचाली त्यांच्या पक्षाच्या साहाय्याने होतात. पाठीवरील पृष्ठपक्ष व गुदपक्ष यांच्या साहाय्याने मासा उभ्या पातळीत राहतो; तर अंसपक्ष व श्रोणिपक्ष यांच्या जोड्या त्याला बाजूला वळण्यास, गतीवर नियंत्रण ठेवण्यास किंवा तोल सांभाळण्यास मदत करतात. पुच्छपक्षामुळे शरीर पुढे ढकलले जाते व गती वाढण्यासही मदत होते. वारा घेण्याच्या

पंख्यास किंवा छत्रीस मजबुती आणण्याकरिता जसा काड्यांचा सांगाडा केला जातो, तशीच योजना माशांच्या पक्षांतही असते. या काड्यांना पक्ष-अर असे म्हणतात. हे अर पक्षाच्या बुंध्यापर्यंत जाऊन तेथे मांसात उत्पन्न झालेल्या टेरिजिओफोर नावाच्या पातळ हाडास स्नायूने जोडलेले असतात. या स्नायूमुळे या अरांची हालचाल सुलभ होते. हे अर अशाख किंवा शाखायुक्त असतात. हे टोकदार असून स्वसंरक्षणा साठी किंवा इतर प्राण्यांवर हल्ला करण्यासाठीही यांचा उपयोग केला जातो. माशांच्या काही जातींत या अरांना करवतीसारखे दात असतात. पुच्छपक्षातच नव्हे तर अंसपक्षात, श्रोणिपक्षात किंवा गुदपक्षातही असे अर असू शकतात. मांसल पक्षात मात्र ते आढळत नाहीत.

अंसपक्ष व श्रोणिपक्ष यांसाख्या युग्मित (जोडीने असणाऱ्या) पक्षांना क्रमविकास सिद्धांतात विशेष महत्त्व आहे. यापासूनच इतर प्रगत पृष्ठवंशी प्राण्यांत आढळणाऱ्‍या बाहू व पाद या युग्मित उपांगांचा विकास झाला असावा, असे काही शास्त्रज्ञांचे मत आहे.

आ. ६. पुच्छपक्षाच्या कंकालाचे तीन मूलभूत प्रकार : (अ) विषमखंडीत; (आ

त्वचा : त्वचेचे मुख्य कार्य म्हणजे शरीराचे संरक्षण होय; पण माशांची त्वचा इतरही अनेक कार्ये करते. पर्यावरणतील पाणी व देहद्रव यांतील तर्षण नियमन [⟶ तर्षण] करण्यास त्वचेची मदत होते. त्वचेतच माशात आढळणारे निरनिराळे रंग निर्माण करणाऱ्या रंगद्रव्ययुक्त कोशिका (पेशी) असतात. त्वचेची संवेदनक्षमता तीत असलेल्या सूक्ष्म तंत्रिकातंतूंमुळे (मज्जातंतूंमुळे) असते. निवट्यांसारख्या काही जातीत त्वचेची श्वसनकार्यातही मदत होते. माशाच्या अंगावरील बुळबुळीतपणा ज्या श्लेष्म्यामुळे येतो, तो श्लेष्मा निर्माण करणाऱ्या श्लेष्मल कोशिका त्वचेतच असतात. लँप्री माशामध्ये या श्लेष्मल कोशिका पुष्कळ असतात.

माशाच्या पक्षाच्या मुळाशी त्वचेत ज्या अस्थी निर्माण होतात, त्यांना त्वचाजन्य अस्थी म्हणतात. यामुळे पक्षांना बळकटी येते. शरीराच्या इतर भागात अशा अस्थी निर्माण झाल्या, तर त्यांना माशाचे काटे म्हणतात. मार्जारमीन कुलात या अस्थी आढळतात. मत्स्य वर्गाचे एक प्रमुख बाह्य लक्षण म्हणजे त्यांच्या अंगावर असलेले खवले होत. हे देखील त्वचेपासूनच तयार होतात.

आ. ७. खवल्यांचे प्रकार : (अ) कंकताभ; (आ)चक्राभ; (इ) आकाचक : (इ१) पृष्ठीय दृश्य; (ई२) उभा छेद : (१) बाह्य त्वचा, (२) दातासारख्या वादी, (३) गॅनॉइन, (४) खवला; (ई) दंताभ : (ई१)अग्र पृष्ठीय दृश्य : (१) आधार-पट्ट, (२) कंटक, (३) त्वचा; (ई२) उभा छेद : (१) दंतवल्क, (२) दंतिन, (३) मध्यभागातील दंतगर पोकळी व नाल, (४) बाह्य त्वचा, (५) चर्म, (६) आधार-पट्ट.

खवले : (शल्क). बहुतेक माशांच्या अंगावर खवले असतात. शिवडा, शिंगाडा, शिंगटी, अहीर,वाम हे मासे यास अपवाद होत. सायप्रिनिडी कुलातील माशांच्या फक्त धडावर, ट्यूना माशाच्या फक्त छातीवर, वर मलळ माशाच्या सर्वांगावर खवले असतात. पुष्कळसे मासे बुळबुळीत तर घोडामासा, नळीमासा यांसारखे काही खडबडीत, बिनखवल्यांचे व किरकोळ शरीराचे असतात. त्यांचे शरीर खवल्यांऐवजी अस्थींनी आच्छादिलेले असते. लँप्री माशात खवले नसतात. काही पुरातन काळातील माशांच्या अंगावर खूप जाड अस्थिमय,चापट व कणा असलेले खवले होते. त्यांना आकाचक खवले म्हणतात. या प्रकारचे खवले सध्या अस्तित्वात असलेल्या स्टर्जन माशांच्या शरीरावर आढळतात. सध्या अस्तित्वात असलेल्या माशांवर अस्थिमय पण पातळ असे हलणारे, लवचिक, पानासारखे असे खवले असतात. या खवल्यांचा पुढचा भाग मागच्या खवल्याखाली असतो व मागचा लहान भाग उघडा असतो. त्यावरच अगदी पातळ अशी कातडी असते. ही रचना निरनिराळ्या माशांत निरनिराळी असते. यामुळे माशांना थोडा लवचिकपणा येतो. मार्जारमिनांना मात्र खवले नसतात.

त्यांच्या शरीराच्या काही भागांत, विशेषतः मस्तकाजवळ संलग्न अस्थिभाग दिसून येतो. मुशी या माशात दंताभ नावाचे अतिसूक्ष्म दंतुरित खवले असतात. सूक्ष्मदर्शकाखाली पाहिल्यास त्यांच्यात दातासारखेच विभाग दिसतात. त्यांच्यावर व्हिट्रोडेंटिनाचा (काचदंतिनाचा) थर असतो, तर दशनाभ या खवल्यावर कॉस्मीन या पदार्थांचा थर असतो. कटला, रोहू घोळ, करकरा इ. माशांवरच्या खवल्यांस चक्राभ खवले म्हणतात. हे खवले वाटोळे असून त्यांची कडा पूर्ण झालेली असते. ज्या खवल्यांच्या कडा दंतूर असतात, त्यांना कंकताभ असे म्हणतात. असे खवले खजुरी (कोय), पिकू, बोय इ. माशांत पहावयास मिळतात. काही खवल्यांच्या उघड्या भागावर काट्यासारखा कणा वर आलेला असतो. यांना कंटकी खवले असे म्हणता येईल. असे खवले काटबांगडा, शितप (करँक्स) या प्रजातींच्या माशांत शेपटीच्या दोन्ही बाजूंस पहावयास मिळतात. माशांच्या व खवल्यांच्या वैशिष्ट्यपूर्ण संबंधामुळे नुसत्या खवल्यांचा अभ्यास करून तो कोणत्या माशाचा आहे, हा ओळखता येते. खवल्यावर वर्तुळाकार रेषा असतात. यामुळे माशाच्या वयाचा अंदाज करता येतो. खवल्यांवरच्या काही रेषा जननरेषा म्हणून ओळखल्या जातात. काही माशांच्या खवल्यांचा व जीवनवृत्ताचा सखोल अभ्यास झाला आहे. खवल्यावरून माशाची जात, वय, लांबी व रुंदी, वजन व त्याचे किती वेळा प्रजनन झाले असावे याचा अंदाज घेता येतो. [⟶खवले].

रंग : त्वचेत सामावलेल्या रंगांच्या कोशिकांना वर्णलवक असे म्हणतात. वर्णलवकाच्या प्रसरणाने किंवा आकुंचनाने निरनिराळ्या रंगांच्या छटा उद्‌भवतात. काळ्या रंगांच्या

कोशिका (मेलॅनोफोर) चांदीच्या रंगाच्या चकाकणाऱ्‍या कोशिकेजवळ आल्याने दोन्ही रंगांचे परावर्तन होते व त्यांतून निळा व हिरवा रंग दिसू लागतो. काही कोशिकांत

आ. ८. माशांच्या रंगकोशिकांचे काही प्रकार : (१) झँथोफोर, (२) मेलॅनोफोर, (३) ग्वानोफोर.

(ग्वानोफोर) ग्वानिनाचे अणकुचीदार स्फटिक असतात. त्यांतून काही किरण परावर्तित होऊन तांबडा व पिवळा रंग दिसू लागतो. एरिथ्रोफोर व झँथोफोर या कोशिकाही रंगक्रियेत समाविष्ट असतात. रंगाच्या इतर छटा कोशिकांच्या संयुक्त क्रियेने व त्यांच्यावर पडणाऱ्‍या प्रकाशझोतामुळे उद्‌भवतात. या निरनिराळ्या रंगसंयोगांमुळे मत्स्य वर्गात विविध प्रकारची रंगसंगती आढळते. या रंगांच्या विविधतेचे निरनिराळे उपयोग आहेत. त्यांपैकी सभोवतालच्या परिस्थितीशी आपले रंग जुळवून घेऊन मोठ्या माशापासून अगर शत्रूपासून आपले संरक्षण करणे हा एक महत्त्वाचा उपयोग आहे. याला एक तऱ्‍हेचे ⇨ मायावरण म्हणता येईल. यामुळे आपले भक्ष्य मिळविण्यासही मदत होते. काही रंग नर-मादीला परस्परांकडे आकर्षित करण्याकरिता उपयोगात आणले जातात. सर्वसाधारणपणे नर हा जास्त भडक रंगाचा व आकर्षक असतो. गपी, पिकू तसेच उत्तर अमेरिकेच्या पूर्व भागात आढळणारे डार्टर या माशांचे नर रंगीत व फार आकर्षक असतात. काही रंग एकमेकांची ओळख पटण्यासाठी तर काही भीती उत्पन्न करण्यासाठी असतात. लेप किंवा प्लेस माशांसारखे काहींचे रंग पाण्यातील रेतीच्या रंगाप्रमाणे बदलतात. त्यामुळे ते त्यांच्या शत्रूंना दिसत नाहीत. काहींचा रंग पाण्यातील शेवाळासारखा असतो. पोवळ्यांच्या बेटातील मासे पोवळ्याच्या रंगाचे असतात. सयामी फायटर (लढाऊ) मासा आपल्या पक्षांच्या रंगांत फेरफार करतो व मादीला जिंकण्याकरिता आपल्या प्रतिस्पर्ध्याशी लढतो. डॉक्टर मासा आपल्या विशिष्ट रंगाने मोठ्या माशास आपली ओळख पटवितो व त्याचे दात साफ करण्याचे आपले कार्य पुरे करतो. शरीराच्या आतील अवयवांत असलेले काही काळसर रंग त्या नाजूक इंद्रियांचे बाहेरच्या काही घातुक किरणांपासून रक्षण करतात, असे काही शास्त्रज्ञांना वाटते.

स्नायूंनीच व्यापलेला असतो. इतर पृष्ठवंशी प्राण्यांप्रमाणे त्वचेखाली चरबीचा थर नसतो. यामुळे माशाचे कातडे गाईबलाच्या कातड्यासारखे सुलभ रीतीने काढता येत नाही. माशांचे स्नायू तीन प्रकारचे आहेत. पहिला देहगुहेत असलेली आतडी हलविणारा व दुसरा हृदयाचे स्पंदन घडविणारा, हे दोन्ही अनैच्छिक स्नायू होत. माशांच्या इतर हालचाली घडविणारे तिसऱ्‍या प्रकारचे स्नायू ऐच्छिक होत. पहिल्या व दुसऱ्या प्रकारच्या स्नायुकोशिकांच्या रचनेवरून त्यांना अरेखित व तिसऱ्या प्रकारास रेखांकित स्नायू असेही म्हणतात. रेखांकित स्नायूंत डोके घडाशी जोडणारे, जबडे पक्ष व शरीराची हालचाल घडविणारे या स्नायूंचा समावेश होतो. हे मुख्य स्नायू शरीराच्या दोन्ही बाजूंस इंग्रजी आडव्या डब्ल्यू (*) अक्षराच्या किंवा नागमोडी आकाराचे असतात (आ. १०). हे शरीराच्या मणक्यांना किंवा इतर हाडांना चिकटलेले असतात. यांच्या आकुंचनाने किंवा प्रसरणाने संबंधित अवयवाची हालचाल होते. पक्षांशी संबंधित असलेले स्नायू फार बळकट असतात. त्यांच्यावरच शरीराच्या मागेपुढे किंवा उजव्या-डाव्या बाजूंस हालचाली, तसेच पोहण्याची गती अवलंबून असते. या माशाची समोवतालच्या पार्श्वभूमीशी जुळवून घेण्यासाठी आपल्या शरीरावरील आकृतिबंधात योग्य बदल करण्याची क्षमता.

क्लोम

वर निदश केलेल्या प्रच्छदाच्या आत हा अवयव असतो. क्लोम सकृत्‌दर्शनी केस विंचरावयाच्या एकावर एक

आ. १०. स्नायूंचे प्रकार : (१) लँग्री, (२) उपास्थिमीन (मुशी), (३) अस्थिमीन (पर्च). (१) व (२) मध्ये खालील बाजूस आणि (३) मध्ये शेपटीच्या खालील व वरील बाजूंस एकेकट्या स्नायूखंडांचे पार्श्व दृश्य दर्शविले आहे.

ठेवलेल्या फण्यांच्या पुंजक्यासारखा व लालभडक रंगाचा दिसतो. माशांचे श्वसन हे क्लोमांचे महत्त्वाचे कार्य आहे. या फणीसारख्या क्लोमाच्या बुंध्यात आधारभूत असा क्लोमचाप असतो व त्याचा एक प्रसारित भाग म्हणून आतील बाजूला घशात डोकावणाऱ्‍या क्लोमकर्षणी असतात. या क्लोमकर्षणींचा आकार माशाच्या खाद्याच्या स्वरूपावर अवलंबून असतो. क्लोमचापाला घरूनच पुष्कळशा क्लोमपटलिका असतात आणि यांवरच अभिवाही व अपवाही रक्तवाहिन्या असतात.

आ.११. माशाचे क्लोम : (१) प्रच्छद (कापून दुमडलेला), (२) क्लोमकर्षणी, (३) क्लोमतंतू, (४) क्लोमचाप.हृदयाकडून अभिवाही रक्तवाहिन्यांतून अशुद्ध रक्त येते. ते क्लोमपटलिकांवरील स्तरावर पसरते. माशांच्या श्वसनक्रियेत तोंडावाटे घेतलेले पाणी प्रच्छदातून बाहेर टोकले जाते. हा प्रवाह क्लोमपटलिकांवरून जात असताना त्यात विरघळलेला ऑक्सिजन रक्तातील कोशिकांत असलेले हीमोग्लोबिन हे द्रव्य शोषून घेते आणि कार्बन डायऑक्साइड हा अनावश्यक वायू बाहेर टाकला जातो. अशा रीतीने माशाचे श्वसन पूर्ण होते व शुद्ध झालेले रक्त अपवाही रक्तवाहिन्यांमधून शरीरास पुरविले जाते. [⟶ क्लोम].

कंकाल तंत्र : या तंत्रामुळे शरीरास मजबुती येते. अस्थिमिनांच्या अंतर्गत सांगाड्यात मुख्यत्वेकरून मेंदूभोवतालचा अस्थिसंच, मणक्याची हाडे व शेपटाच्या बुध्यातील हाडे

आ.१३. माशांच्या मुखांचे आकार : (१) एलेफंट मॉर्मिरीड मासा (ग्नॅथोनीमस एलिफस), (२) टोकी मासा (स्ट्राँगिल्यूरा लाँगीरॉस्ट्रीस), (३) संटोकी मासा (हायपोऱ्‍हँफस युनिफॅसिएटस), (४) जाड ओठांचा मोजरा(सिक्लॅसोमा लोवोचीलस), (५) तारावेधी (झॅलिस्कोपस टोसी), (६) लांबनाक्या वटरफ्लाय फिश (फोर्सीपायजर लॉगीरॉस्ट्रीस), (७ व ८) पॅडलफिश (पॉलिओडॉन स्पॅथुला) (७-वरून दिसणारे दृश्य व ८-पार्श्व दृश्य).आ. १२. नाईल पर्च या अस्थिमय माशाचे कंकाल तंत्र : (१) पूर्व उत्तर-ङन्वस्थी, (२) कवटी, (३) प्रच्छद अस्थी, (४) पृष्ठीय चापजन्य कंटक, (५) उदर भागातील मणके, (७) पुच्छपक्षाच्या आधारभूत अस्थी, (८) बरगड्या, (९) अंसचाप, (१०) श्रोणि-अस्थी, (११) प्रच्छद अर, (१२) उत्तर-हन्वस्थी, (१३) खालचा जबडा.

यांचा समावेश होतो. मेंदूभोवतालच्या आद्य अस्थींवर द्वितीयक अस्थींचे आवरण असते. या दोन्ही प्रकारची हाडे मिळून मस्तकाचा सांगाडा होतो. या द्वितीयक अस्थिप्रकारात तोंडाच्या जवड्याची हाडे आणि पक्षांच्या बुंध्यांच्या आधारभूत त्वचाजन्य अस्थी यांचा समावेश होतो. शरीराच्या मांसल भागात त्वचाजन्य बारीक टोकदार अस्थीही (काटेही) असतात. या सर्व अस्थींमुळे माशांना आकार येतो. क्लोमचापाच्या खालच्या संयुक्त बुंध्याला जिभेचे हाड म्हणतात. माशांना मांसल अशी सुटी पुढे येणारी जीभ नसते. सायक्लोस्टोम व मुशी यांसारख्या उपास्थिमिनांत आंतरिक सांगाडा हाडांऐवजी उपास्थींचा असतो. काही पुरातन टेलिऑस्ट मत्स्य वंशांतही सांगाडा उपास्थिमय असतो आणि पुढे विकसित कुलांत तो अस्थिमय होतो. या सर्व फरकांना⇨ पुराजीवविज्ञानात फार महत्त्व आहे.

स्त्रोत: मराठी विश्वकोश